Standardowa odzież ostrzegawcza dotychczas stosowana w praktyce zawodowej i pozazawodowej, w przypadku braku oświetlenia kierunkowego nie zapewnia widzialności jej użytkownika. Czynnikiem, który może wpłynąć na poprawę właściwości ochronnych odzieży ostrzegawczej może być doposażenie jej w źródła światła bezpośredniego, emitujące promieniowanie widzialne. Na rynku od kilku lat zaczęły się pojawiać wyroby odzieżowe wyposażone w różnego rodzaju źródła światła, jednak jak dotąd nie ma znormalizowanych metod badań i wymagań dla tego typu odzieży. Aby stworzyć możliwości oceny takiej odzieży, przeprowadzono badania fotometryczne i użytkowemodelowych rozwiązań odzieży o intensywnej widzialności z aplikacją elementów świecących. Na podstawie analizy otrzymanych wyników zaproponowano podstawową klasyfikację tego typu odzieży w zakresie minimalnych wymagań luminancji emitowanego z niej światła z oraz kryteria jej oceny.

W artykule przedstawiono wyniki badań właściwości fotometrycznych wybranych akcesoriów odblaskowych wykonanych standardową metodą opisaną w PN-EN 13356: 2004 oraz metodę symulującą realistyczny sposób zamocowania i użytkowania akcesoriów odblaskowych. W tym celu standardowy goniometr zastąpiono półmanekinem. Uzyskane  wyniki badań pozwoliły na weryfikację skuteczności akcesoriów odblaskowych w warunkach symulujących ich zastosowanie po zamocowaniu na odzieży. W artykule omówiono również ograniczenia w stosowaniu tych akcesoriów, zalecenia dotyczące minimalnej powierzchni oraz sposób ich mocowania na odzieży, w celu uzyskania odpowiedniej widzialności.

Stężenia i natężenia czynników szkodliwych w środowisku pracy muszą być badane i oceniane pod kątem powodowanych dla pracowników zagrożeń. W warunkach zmiennych parametrów środowiska pracy wykrywanie potencjalnych zagrożeń i szybkie podejmowanie działań zmierzających do ograniczenia narażenia pracowników jest możliwe na podstawie ciągłego monitoringu parametrów środowiska pracy. Do tego celu mogą być wykorzystanie bezprzewodowe sieci sensorowe.

W artykule omówiono strukturę i oraz główne zagadnienia opracowywanej w CIOP-PIB sieci sensorowej do monitorowania środowiska pracy i ostrzegania pracowników o zagrożeniach. Przedstawiono zastosowaną metodę lokalizacji ostrzeganego pracownika w obrębie sieci sensorowej, a także wyniki badań mocy sygnału radiowego, na bazie których funkcjonuje ta metoda.

W artykule opisano rodzaje, założenia i formy pomocy w programach wsparcia, opracowanych do celów reintegracji zawodowej. Na wykluczenie zawodowe szczególnie narażone są osoby niepełnosprawne oraz starsze, w przypadku których zdobywanie nowych umiejętności i kompetencji może być utrudniane przez bariery zdrowotne, środowiskowe, logistyczne lub materialne. Zwrócono uwagę na różnorakie formy pomocy uwarunkowane fazą radzenia sobie z utratą sprawności. Współpraca różnych specjalistów wspierających wymaga ujednoliconego i kompleksowego systemu klasyfikacyjnego –  Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia ICF. W procesie wsparcia adaptacyjnego ważna jest rola i postawy psychologa. Przedstawiono model kompleksowej oceny zdolności do pracy opracowany w CIOP-PIB.