MALARZ BUDOWLANY

1. Informacje ogólne

   Do zadań malarza budowlanego należy przede wszystkim wykonywanie prac malarskich w pomieszczeniach różnego rodzaju budynków (mieszkalnych, biurowych, w halach fabrycznych, magazynach, pomieszczeniach sklepowych itp.) – wszędzie tam, gdzie wykończenie czy remont pomieszczenia wymaga wykonania takich prac. Oprócz malowania wnętrz malarz budowlany zajmuje się również malowaniem elewacji budynków, dachów lub elementów metalowych i drewnianych związanych z budynkiem, a także obiektów wokół budynku (latarni, ogrodzeń, ławek itp.). Najczęściej zakres prac jest uzależniony od firmy zatrudniającej pracownika oraz od charakteru zlecenia.

  Szczegółowe czynności zawodowe malarza to: wykonywanie wypraw gipsowych, szpachlowanie, malowanie, przyrządzanie i mieszanie farb oraz zapraw malarskich, reperacja powłok malarskich i podłoża. W małych firmach może zajmować się także dodatkowymi obowiązkami zleconymi przed przełożonego, np. naklejaniem tapet. W swojej pracy malarz budowlany musi posługiwać się różnego rodzaju sprzętami (takimi jak: drabina, podest, rusztowanie) oraz urządzeniami i maszynami (takimi jak: mieszalniki, sprężarki, pistolety natryskowe). Często są to urządzenia elektryczne.

   Najczęściej malarz pracuje w pomieszczeniach różnego rodzaju budynków, ale czasem także na zewnątrz. W swojej pracy jest narażony na zmienną temperaturę, intensywne oświetlenie, pracę na wysokości czy też z użyciem materiałów łatwopalnych, pylących i rozpuszczalników. Charakter pracy zmusza pracownika do częstej zmiany pozycji.

   Zazwyczaj malarz pracuje samodzielnie i indywidualnie, wykonując czynności wyznaczone przez przełożonego, choć przeważnie jest członkiem ekipy i może dzielić się etapami i poszczególnymi elementami pracy ze współpracownikami. Harmonogram pracy malarza jest najczęściej uzależniony od rodzaju zlecenia, od zaplanowanych prac oraz projektu, a także od warunków atmosferycznych i względów technologicznych.

Zwykle malarz budowlany pracuje 8 godzin dziennie, przy czym jego praca może się odbywać w systemie zmianowym, a także w weekendy – zależnie od miejsca zatrudnienia, charakteru wykonywanych prac i terminów narzuconych przez zleceniodawcę. W zależności od rodzaju zleceń przyjmowanych przez firmę może zachodzić konieczność wyjazdów pracownika poza miejsce zamieszkania.

   Czynnikami uciążliwymi w pracy malarza są: konieczność wykonywania czynności w wymuszonej, niefizjologicznej pozycji ciała oraz opary z farb i lakierów.

2. Wymagania

  W zawodzie niezbędna jest wytrwałość, dokładność i cierpliwość przy wykonywaniu rutynowych, często monotonnych, czynności. Wymagana jest znajomość najnowszych technologii malarskich i posługiwania się różnymi technikami i metodami pracy z zakresu malowania. Istotne znaczenie ma umiejętność dobierania i komponowania kolorów do właściwości, rodzaju i przeznaczenia wnętrz oraz dobry smak estetyczny. Przydatna jest zdolność koncentracji uwagi podczas wykonywanej pracy. Ważna jest łatwość przechodzenia od jednej czynności do drugiej, samodzielność, ale i umiejętność współdziałania.

   Niezbędne jest widzenie stereoskopowe, prawidłowe rozróżnianie barw i małych szczegółów pracy wzrokowej. Przydatne jest, aby pole widzenia mieściło się w prawidłowym zakresie. Niezbędne są szybki refleks i spostrzegawczość, związane z koniecznością natychmiastowego usuwania wszelkich nieprawidłowości, dobra koordynacja wzrokowo-ruchowa i wyobraźnia przestrzenna.

   W zawodzie tym wymagana jest sprawność kończyn górnych, zręczność rąk i palców oraz sprawność kończyn dolnych. Pożądana jest ogólna dobra sprawność fizyczna ze względu na pracę w ciągłym ruchu, w pozycji stojącej, często wymuszonej, a w związku z tym prawidłowe funkcjonowanie podstawowych układów: krążenia, oddechowego, nerwowego, trawiennego, mięśniowego i kostno­stawowego. Bardzo ważnymi cechami są: wytrzymałość na długotrwały wysiłek, sprawność zmysłu równowagi oraz brak lęku wysokości.

3. Czynniki utrudniające zatrudnienie w zawodzie

   W tym zawodzie nie powinny pracować osoby z wszelkimi dysfunkcjami narządu wzroku, które nie mogą być skorygowane szkłami optycznymi lub soczewkami kontaktowymi. Przeciwwskazaniem są również zaburzenia zmysłu równowagi oraz zmysłu dotyku, lęk wysokości, a także choroby powodujące zaburzenia świadomości.

W zawodzie nie mogą pracować osoby z alergią kontaktową i wziewną na stosowane farby, kleje i rozpuszczalniki oraz z chorobami skóry rąk.

4. Możliwość zatrudnienia w zawodzie osób z niepełnosprawnością

4.1. Osoby z dysfunkcją narządu wzroku

   Możliwe jest wykonywanie zawodu, na wybranych stanowiskach pracy, przez osoby widzące obuocznie, o prawidłowym lub nieznacznie ograniczonym zakresie pola widzenia, rozróżniające barwy, z zaburzeniami widzenia po zmroku oraz osoby z dysfunkcjami narządu wzroku dającymi się korygować szkłami optycznymi (lub soczewkami kontaktowymi) pod warunkiem zapewnienia im odpowiedniej organizacji zadań na stanowisku pracy.

Niewskazane jest, aby osoby noszące okulary pracowały na znacznych wysokościach – ze względu na możliwość ich strącenia.

4.2. Osoby z dysfunkcją narządu słuchu

   Zawód mogą wykonywać osoby słabosłyszące (z wyłączeniem czynności, podczas których praca musi być wykonywana w hałasie) pod warunkiem zapewnienia im odpowiednich pomocy technicznych oraz właściwego przygotowania środowiska i stanowiska pracy, np. pod kątem stworzenia możliwości percepcji sygnałów alarmowych. Tam gdzie jest wymagana komunikacja werbalna, konieczne jest odpowiednie skorygowanie słuchu za pomocą aparatu słuchowego.

   Osoby głuche i głuchonieme mogą wykonywać zawód na wybranych stanowiskach pracy po racjonalnym dostosowaniu zakresu zadań, identyfikacji indywidualnych barier i przystosowaniu środowiska oraz stanowiska pracy (technicznym i organizacyjnym).

4.3. Osoby z dysfunkcją sfery psychicznej

   Osoby z chorobami psychicznymi mogą pracować w zawodzie pod warunkiem, że praca, poza wyjątkowymi sytuacjami (wyjazdy, sytuacje kryzysowe w firmie), nie zaburza rytmu dnia i nocy pracownika i zachowana jest zasada równego traktowania pracowników.

4.4. Osoby z dysfunkcją sfery intelektualnej

  Możliwe jest zatrudnienie osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim. Mogą one uzyskać odpowiednie kwalifikacje w specjalnych szkołach zawodowych lub w wyniku szkolenia w zakładzie. Osoby te powinny być uczone konkretnych zadań praktycznych.

   Osoby z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej powinny pracować w zespole, wykonując na początku proste, nieskomplikowane czynności pod nadzorem. W miarę nabywania doświadczenia można im powierzać zadania trudniejsze i bardziej złożone.

  Osoby z tego typu niepełnosprawnością potrzebują wsparcia w nauczeniu się wykonywania konkretnych czynności zawodowych. Pracę mogą wykonywać pod stałym nadzorem i na polecenie osoby trzeciej. Najbardziej efektywną formą adaptacji zawodowej tych osób jest bieżące wsparcie trenera pracy.

5. Potrzeba przystosowania stanowiska pracy do potrzeb i możliwości osób z niepełnosprawnością

5.1. Osoby z dysfunkcją narządu wzroku

   Osoby z niewielką dysfunkcją narządu wzroku dającą się skorygować szkłami optycznymi, powinny stosować szkła korekcyjne lub soczewki kontaktowe (przy pracy na wysokości tylko soczewki kontaktowe). Wymagane jest też dobre doświetlenie miejsca pracy poprzez oprawy oświetlenia miejscowego, których położenie i kierunek świecenia można w prosty sposób zmieniać, tak aby zapewniając wysoki poziom natężenia oświetlenia jednocześnie eliminować potencjalne olśnienie odbiciowe od połyskliwych elementów otoczenia.

   Osoby z zaburzeniami widzenia po zmroku powinny mieć odpowiednio doświetlone światłem elektrycznym miejsce pracy, zwłaszcza w sytuacjach utrudnionego lub braku dostępu światła dziennego.

5.2. Osoby z dysfunkcją narządu słuchu

Osoby słabosłyszące

   Osoby słabosłyszące powinny korygować słuch aparatem słuchowym (zwłaszcza w częstotliwościach pasma mowy) w stopniu umożliwiającym komunikację werbalną (słuch wydolny socjalnie), co jest szczególnie ważne w przypadku osób pracujących w zespole.

Wskazane jest rozszerzenie sygnalizacji ostrzegawczej o sygnalizację świetlną lub wizyjną, uzupełniającą dźwiękowe sygnały bezpieczeństwa w miejscach potencjalnego przebywania pracownika, sygnalizację wibracyjną lub opartą na przewodnictwie kostnym, informującą o ewentualnym niebezpieczeństwie.

   Zgodnie z zasadami profilaktyki medycznej, osoby z odbiorczym trwałym podwyższeniem progu słyszenia (również, gdy dotyczy tylko jednego ucha) nie mogą wykonywać czynności w hałasie.

Pomocny w pracy jest wewnętrzny system komunikacji z osobami słyszącymi.

Osoby głuche i głuchonieme

   Istnieje możliwość zatrudnienia osoby z tego rodzaju niepełnosprawnością. Wymaga to właściwej organizacji pracy, ewentualnie współpracy tłumacza języka migowego oraz wprowadzenia wewnętrznego systemu komunikacji z osobami słyszącymi w zespole pracowniczym. Osoby głuche, zwłaszcza głuchonieme, powinny pracować na wybranych stanowiskach (włącznie z eliminacją warunków pracy w hałasie), w zespołach, gdzie nie ma konieczności kontaktowania się z osobami z zewnątrz.

   W komunikowaniu się z zespołem współpracowników pomagają również znaki bądź symbole ułatwiające szybkie porozumiewanie w trakcie pracy. Ponadto niezbędne jest zapewnienie bezpieczeństwa pracy poprzez zainstalowanie np. sygnalizacji świetlnej, wizyjnej lub wibracyjnej, informującej o ewentualnym niebezpieczeństwie w miejscach potencjalnego przebywania pracownika (pomieszczenie pracy, toaleta, pokój socjalny itp.) lub o stanie wykorzystywanych urządzeń.

   Zaleca się, aby osobie z tego rodzaju dysfunkcją był przydzielony opiekun na wypadek ewakuacji.

Polecane jest zatrudnienie tych osób przy wykonywaniu prac samodzielnych, we współpracy z małym zespołem współpracowników.

5.3. Osoby z dysfunkcją sfery psychicznej

   Osoby podejmujące pracę powinny być w przyjazny sposób zapoznawane ze strukturą i kulturą organizacyjną firmy. Powinny także otrzymać jasne i niedwuznaczne informacje oraz instrukcje odnośnie do podejmowanych zadań.

   W firmie zatrudniającej pracownika z tą niepełnosprawnością należy wprowadzić przyjazny tryb informowania o jego problemach zdrowotnych czy społecznych, najlepiej, gdy wie o nich „osoba zaufania”. Można wypracować także obyczaj, że członkowie zespołu pracowniczego interesują się sytuacją społeczną i zdrowotną pracownika, i biorą ją pod uwagę we współpracy. Mogą się przy tym uczyć podmiotowego traktowania pracownika z niepełnosprawnością – pozyskiwać wiedzę o jego sytuacji, przede wszystkim od niego samego, lub – za jego wiedzą i aprobatą – z innych źródeł.

   W sytuacji kłopotów z psychiczną i społeczną stroną swojej pracy pracownik mógłby korzystać ze wsparcia asystenta zawodowego/trenera pracy. Trener pracy może wywodzić się spośród współpracowników lub być specjalnie w tej roli zatrudniony w firmie. Może też wspierać pracownika z ramienia upoważnionej do tego organizacji. Możliwości wsparcia trenera pracy byłyby jednak ograniczone tylko do sfery emocji i relacji z innymi, nie dotycząc kompetencji zawodowych, i powinny obejmować tylko pewien niedługi okres/okresy czasu pracy. Na co dzień pracownik powinien jednak pracować samodzielnie – zgodnie z samodzielnym charakterem stanowiska pracy.

   Ponadto, zatrudniona osoba powinna mieć możliwość elastycznego czasu pracy i zakresu obowiązków, co oznacza, że w wyjątkowej sytuacji (związanej z chorobą czy niepełnosprawnością osoby) zakres obowiązków na tym stanowisku zostanie zmodyfikowany w sposób możliwy do zaakceptowania przez pracodawcę. Powinna istnieć także możliwość okresowego zastąpienia pracownika przez inną osobę.

5.4. Osoby z dysfunkcją sfery intelektualnej

  W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną stanowisko pracy nie wymaga specjalistycznego dostosowywania pod względem architektonicznym ani ergonomicznym, poza stosowaniem ogólnych zasad odnoszących się do wszystkich pracowników. Jeśli niepełnosprawność intelektualna jest sprzężona z niepełnosprawnością sensoryczną, należy zastosować zasady dostosowywania stanowiska pracy określone dla poszczególnych rodzajów niepełnosprawności.

   Osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim (wybrane osoby, po akceptacji lekarza i psychologa) mogą być zatrudnione w tym zawodzie pod warunkiem, że dobór zadań i czynności zawodowych będzie odpowiadał potencjałowi intelektualnemu. Mogą wykonywać czynności proste, powtarzalne, zadania bardziej odtwórcze niż twórcze, zlecone przez przełożonego.

   Osoby z tego typu niepełnosprawnością, ze względu na swoje ograniczenia, szczególnie w zakresie poznawczym, potrzebują przede wszystkim dostosowania tempa pracy do indywidualnych możliwości oraz jasno zdefiniowanego zakresu obowiązków. Kolejną istotną kwestią jest wyłonienie osoby z zespołu pracowniczego, odpowiedzialnej za przekazywanie poleceń osobie z niepełnosprawnością intelektualną (zasadą jest, że każdorazowo czyni to ta sama osoba, aby nie dezinformować pracownika).

   Zatrudnione osoby mogą potrzebować długotrwałego przystosowania do wykonywania określonych zadań. Zakres prac musi być jednorodny i powtarzalny, a praca nadzorowana i kontrolowana możliwie często, zwłaszcza w początkowym okresie. Mogą też potrzebować pomocy w kształtowaniu prawidłowych zachowań w różnych sytuacjach społecznych (np. punktualne przychodzenie do pracy, nieopuszczanie samowolnie stanowiska pracy).

Wymagane w pracy czynności robocze i miejsca, z których korzystają osoby z niepełnosprawnością intelektualną (np. toalety, bufet, ważne działy, takie jak kadry, magazyny itp.) powinny być oznaczone prostymi piktogramami ułatwiającymi zrozumienie oraz identyfikację miejsc.

  W rozmowie z pracownikiem z niepełnosprawnością intelektualną należy używać prostych słów, nieskomplikowanych wyrażeń, a tłumacząc różnego rodzaju kwestie, należy posługiwać się przykładami zaczerpniętymi z dnia codziennego. Nie należy używać zwrotów anglojęzycznych, a zamiast liczb czy danych procentowych należy używać słów „mało” czy też „wiele”. Przekazywane informacje powinny być zwięzłe, nieprzeładowane, a zdania – krótkie.

Uwaga. Każdy przypadek zatrudnienia osoby z niepełnosprawnością oraz przystosowania stanowiska pracy do potrzeb i możliwości tej osoby należy rozpatrywać indywidualnie.