Stanowiska pracy
ZALECENIA I INFORMACJE DLA UŻYTKOWNIKÓW ZANURZENIOWEGO ŚRODOWISKA WIRTUALNEGO


Badanie skłonności osobniczej do choroby lokomocyjnej

Skłonność osobniczą do choroby lokomocyjnej osób uczestniczących w badaniach w CIOP-PIB badano w Wojskowym Instytucie Medycyny Lotniczej w Warszawie z zastosowaniem specjalnego urządzenia obrotowego i testu Coriolisa oraz oceny zachowania się osoby badanej. Ocena ta wynika z obserwacji badanego i stwierdzenia czy występują objawy choroby, np.: zmiana barwy skóry twarzy, narastanie ataksji manifestującej się chaotycznymi ruchami głowy oraz pojawianiem się kolejnych podanych w symptomatologii objawów wegetatywnych. Po badaniu zbiera się dane dotyczące subiektywnych odczuć świadczących o ewentualnym rozwijania się objawów choroby lokomocyjnej ze szczególnym uwzględnieniem wzmożonej potliwości oraz narastających innych objawów wegetatywnych podanych w niżej załączonej klasyfikacji [7]. Według niżej podanej klasyfikacji określa się stopień wrażliwości przedsionkowo-wegetatywnej osoby badanej:

„0” stopień - brak skarg i wyraźnych oznak

„1” stopień - gorsze samopoczucie, niewielkie zblednięcie

„2” stopień - ogólne osłabienie, nieprzyjemne odczucia w jamie brzusznej, nudności,  wzmożona potliwość, ślinotok

„3” stopień - złe samopoczucie, gwałtowne zblednięcie, silne nudności, zimny pot, wymioty, przerwanie badania

Przyjęto, że osoby, u których stwierdzono stopień 2 i 3, mają skłonność do choroby lokomocyjnej.

Skłonność do choroby lokomocyjnej badano również metodą oceny zmienności rytmu serca [8].

Istotne znaczenie dla ograniczenia występowania objawów choroby lokomocyjnej i symulatorowej oraz oddziaływania ujemnego na człowieka zanurzeniowego środowiska wirtualnego mają treningi habituujące. W następstwie tych treningów, pod warunkiem nie wywoływania nasilonych objawów wegetatywnych, można spowodować habituację, a w wyniku tego zapobiegać rozwijaniu się choroby lokomocyjnej i symulatorowej oraz objawów i skutków ubocznych ujemnego oddziaływania środowiska wirtualnego na człowieka. W wyniku tych treningów istnieje szansa w pewnym zakresie „nauczenia” osób trenowanych  lepszej tolerancji środowiska wirtualnego. Jeśli osoba przechodzi zajęcia (ekspozycję na środowisko wirtualne) w cyklu kilkudniowym, zwykle jest widoczna tendencja do zmniejszania się reakcji wegetatywnych w następnych dniach badań, co świadczy o rozwijaniu się procesu habituacji.  Zjawisko habituacji definiujemy jako nie reagowanie, lub słabsze reagowanie, na niekorzystne bodźce środowiskowe przy ich cyklicznym powtarzaniu.